Gastgezin en meer

Vrijdag was het dan zo ver, het gastgezin! We zouden tussen 10 en 11 uur opgehaald worden en wisten nog helemaal niets. Zijn ze arm, of juist rijk? Hebben ze veel kinderen, of helemaal geen? En worden we opgehaald met de auto, matatu of te voet? We zijn in Kenia dus Renske en ik werden als een van de eersten opgehaald om 5 voor 11 door Ruth, een hele lieve vrouw van tussen de 30-40 jaar. Ze woont dicht bij de school waar we slapen dus we gingen lopend naar haar huis. Onderweg vertelde ze dat haar man Patrick leraar is op een basisschool en dat ze 2 zoontjes heeft van 3 en 8 jaar, Noel en Joel. We liepen voor het eerst door een gewone Keniaanse woonwijk en dat was wel heel leuk om te zien. Terwijl we liepen werden we steeds nieuwsgieriger. Op een gegeven moment stopte ze bij een ijzeren deur, die deed ze open en we kwamen in een klein gangetje met 2 hanen, 4 deuren en veel was. Ze deed een van de deuren open en we kwamen bij een kleine woonkamer. Het was een redelijk goed huisje met normale toilet en douche, een keuken, 2 slaapkamers en dus een woonkamertje. Alles was wel heel klein maar het was er wel! Toen we 3 boterhammen met een gebakken ei kregen dachten we dat dat onze lunch was. Maar uiteindelijk bleek dat we nog geen 2 uur later echte lunch kregen! Want brood met ei is een snack, dat is geen echt voedsel. We kregen een heel groot bord vol met rijst en mais en bonen en we deden heel erg ons best om dit op te eten want we wilden niet onbeleefd zijn. Maar uiteindelijk na heel erg ons best doen besloten we toch maar uit te leggen dat we dit niet gewend zijn en of het erg was als we het niet helemaal op aten. Hier moest ze om lachen en dat vond ze helemaal niet erg. Vervolgens hebben we de hele middag op de bank gezeten voor de tv, want ze hebben daar continu de tv aan. Alleen met bidden voor het eten gaat hij even uit en vervolgens weer aan. Zelfs al zit niemand voor de tv, toch staat hij aan. Uiteindelijk kwamen haar zoontjes thuis, 2 hele lieve jongetjes. De jongste, Joel, is heel erg druk maar wel erg lief. De oudere is rustiger maar wil steeds je spullen pakken. Mijn zonnebril, ketting, ring, camera en vooral telefoon. Dit is iets wat ze hier eigenlijk allemaal heel graag doen, waar wij maar moeilijk aan kunnen wennen. Niet vragen gewoon pakken terwijl het niet van hen is. Verder is de vader, Patrick, een hele lieve man die om alles lacht. Waar we zouden gaan slapen was nog wel even de vraag, maar uiteindelijk kwamen we er achter dat de jongetjes samen in bed sliepen en wij bij hen op de kamer, ook samen in een eenpersoonsbed. Dit was best te doen en heb prima geslapen. De volgende ochtend gingen we met Patrick mee naar de school waar hij les geeft. Superleuk om even in een andere plaats te zijn. We gingen de 3 oudste klassen in en zij konden ons vragen stellen, interessant om te zien hoe ze precies dezelfde vragen stellen. Van het politiek stelsel in Nederland tot de hoeveelheid soorten bloemen. Ook waren daar 2 albinokinderen wat ook bijzonder was, het horen van hun verhaal was ook wel heel heftig. Ze werden eerst verstopt totdat iemand achter hun bestaan kwam en ze naar school gestuurd werden, daarom zitten ze ook in dezelfde klas terwijl de een 11 jaar is en de ander 15. Toen we terugkwamen hebben we weer de hele middag op de bank gezeten, ze doen daar werkelijk helemaal niets. In het begin vonden we dat frustrerend maar uiteindelijk besloten we dat het ook wel representatief was. Uiteindelijk in de avond vroeg Patrick of we even een rondje wilden wandelen, hij wilde ons de maan laten zien, die hier ook echt veel groter lijkt. Ook hebben we tijdens dat rondje een aantal van zijn vrienden ontmoet die allemaal van dezelfde kerk zijn. We werden aan iedereen voorgesteld als zijn vrienden uit Nederland, waarop zijn vrienden die we net 10 min. kenden ons ook weer voorstelden als hun vrienden uit Nederland. Het is echt een gemeenschap daar en die mensen lopen ook elkaars huis helemaal plat. De volgende ochtend gingen we naar de kerk, een katholieke kerk maar helaas wel in Swahili. De rituelen zijn wel hetzelfde natuurlijk dus dat begreep ik wel, vond het wel gaaf om mee te maken. Ook was het kerkkoor waar beide gastouders inzaten heel erg goed. 's Middags voordat we naar huis gingen, gingen we weer naar de kerk maar dit is blijkbaar de plek waar zij rondhangen op zondag. Hier hebben we jongeren van onze leeftijd ontmoet wat ook wel heel erg leuk was. Al met al was het gastgezin een hele leuke ervaring en heb ik zeker een goede indruk gekregen van hun leven maar was ik ook wel weer blij toen we weer weggingen. Maandag ging ik weer werken in de school en zijn we heel erg opgeschoten, 1 lokaal is al bijna helemaal af. Vandaag is natuurlijk een bijzondere dag, iedereen thuis veel liefs. Wij gingen vandaag hiken in Aberdare. Het was echt een route door de jungle leek het wel, wat uiteindelijk uitkwam op een waterval. Het was heel erg gaaf en goh wat was ik blij met mijn wandelschoenen! Dit was echt een van de gaafste dingen tot nu toe, het gebied was zo mooi en ik kan niet wachten om de foto's te posten. Daarna gingen we naar nog een weeshuis waar we de kindjes ook cadeautjes gegeven hebben, waaronder bellenblaas en knuffels. Ook gingen we langs een health care center, soort van ziekenhuis, ook bijzonder om te zien. Nu nog 2 daagjes werken en dan gaan we naar Samburu, een park waar we tussen de zebra's en de leeuwen zitten. Heb er heel veel zin in. Zondagnacht gaan we weer naar huis, gaat heel erg snel. Ga nog even genieten van deze laatste week!
Heel veel liefs xx